W kolanie znajdują się dwie łąkotki – przyśrodkowa i boczna. Te struktury mające kształt półksiężyca zbudowane są z tkanki łącznej. Znajdują się pomiędzy powierzchniami stawowymi kości piszczelowej i udowej pełniąc funkcję “amortyzatora” stawu. Jednocześnie stabilizują kolano oraz pomagają odżywiać chrząstkę stawową poprzez rozprowadzanie płynu stawowego.

Uszkodzenie łąkotki to bardzo częsta dysfunkcja. Pęknięcia łąkotek są bardzo różne klasyfikowane np.: ze względu na umiejscowienie pęknięcia i jego rozległość. Uszkodzone łąkotki wymagają leczenia – nieleczone pęknięcia mają tendencję do powiększania się i uszkadzania powierzchni stawowych – pojawia się problem ze stabilnością stawu oraz z nawracającym bólem i wysiękiem.

Zasadniczo wyróżniamy dwie przyczyny uszkodzeń. Pierwsza to uraz – skręcenie kolana powoduje najczęściej obrażenia więzadeł i właśnie łąkotek. Druga przyczyna to tzw. degeneracja czyli powolne niszczenie się tkanki. Degeneracja najczęściej postępuje z powodu występującego zaburzenia mechaniki kolana czy wręcz całej kończyny.

Uszkodzenia łąkotek zwykle charakteryzują się bólem kolana po stronie przyśrodkowej dla uszkodzeń łąkotki przyśrodkowej i po stronie bocznej dla uszkodzeń łąkotki bocznej. Intensywność bólu raczej jest na średnim poziomie a jego obecność raczej powiązana z ruchem kończyną lub/i jej obciążeniem.

Uszkodzenie łąkotki może być związane z objawem “zablokowania” stawu – pacjent czuje, że dany ruch jest niemożliwy do wykonania lub podczas wyprostu lub zgięcia pojawia się opór i uczucie przeskoczenia w kolanie.

Mniejsze uszkodzenia mogą się objawiać dyskomfortem lub bólem np. tylko w maksymalnym zakresie ruchu – przy pełnym wyproście lub pełnym zgięciu stawu. Czasami objawiają się bólem tylko przy męczącym marszu po trudnym podłożu (plaża, las). Sporadycznie uszkodzona łąkotka może powodować tylko wysięk (spuchnięcie) bez występowania innych objawów.

Łąkotki, razem z aparatem więzadłowym stabilizują kolano. W momencie uszkodzenia obniża się zatem poziom stabilności stawu. Pacjent może mieć subiektywne odczucie niestabilności kończyny.

Podstawowym czynnikiem decydującym o rodzaju leczenia jest tzw. „strefa” w której znajduje się uszkodzenie łąkotki.  Określenie „strefy” uszkodzenia następuje na podstawie badania USG, ewentualnie popartego badaniem rezonansu magnetycznego.

W uszkodzeniach, położonych w strefie zewnętrznej łąkotki (tzw. strefa czerwona ze względu na znajdujące się tam zakończenia drobnych naczyń krwionośnych wchodzących od strony torebki stawowej) stosujemy leczenie sonochirurgiczne. Zabieg sonochirurgiczny wykonywany jest podczas konsultacji ortopedycznej pod uważna kontrolą USG. Dzięki zastosowaniu wysokiej jakości aparatu do ultrasonografii ortopeda może dokładnie zlokalizować uszkodzenie jak i zastosować następujące zabiegi sonochirurgiczne:

• nakłuwanie łąkotki w celu pobudzenia naturalnych procesów naprawczych
• podanie kolagenu jako wsparcie formowania blizny
• podanie osocza bogatopłytkowego w celu pobudzenia gojenia

Zabiegi sonochirurgiczne w uszkodzeniach łąkotek mogą być również wykonane jako próba leczenia zachowawczego poprzedzająca decyzję o leczeniu operacyjnym.