Większość z nas wie, że rano jesteśmy o 1-2 cm wyżsi niż wieczorem. Dlaczego tak jest? Sąsiadujące ze sobą kręgi są połączone na dwa sposoby. Pierwszy sposób to małe stawy międzywyrostkowe, których zadaniem jest ukierunkowanie ruchu pomiędzy kręgami – ich działanie można porównać do szyn pociągowych. Drugi sposób łączący kręgi to dyski znajdujące się pomiędzy nimi. Dyski są pewnym rodzajem chrząstki, która jest bardzo mocno połączona z sąsiednimi kręgami. U osoby dorosłej dysk składa się w 70-80% z wody. W czasie dnia, na skutek obciążania kręgosłupa wagą ciała, pozycjami i wykonana pracą, woda z dysku jest „wypychana” do przestrzeni zewnętrznej. Powoduje to minimalne zmniejszenie wysokości każdego dysku w kręgosłupie, co daje nam wspomniany na początku wynik.

Podobny proces odwodnienia dysku zachodzi przez całe życie człowieka. U noworodka wysycenie dysku wodą sięga prawie 90%. Z wiekiem obniża się ono nawet do wartości poniżej 70%. Dysk staje się niższy, mniej elastyczny i przez to bardziej podatny na uszkodzenia. Jest to proces naturalnej degeneracji tej tkanki.

Skutkiem zmniejszonej wysokości dysków jest większe obciążenie stawów międzywyrostkowych. Można to porównać do samochodu umieszczonego na hydraulicznym podnośniku – podnośnik symbolizuje dyski, a opony stawy międzywyrostkowe kręgów. Możemy go podnieść tak żeby odciążyć opony, ale żeby miały one cały czas minimalny kontakt z podłożem. To przedstawia normalną, fizjologiczną sytuację kręgosłupa. Opuszczając nieznacznie auto w dół od razu mocno zwiększamy obciążenie wszystkich opon. Opuszczając auto całkowicie na ziemię powodujemy maksymalne obciążenie opon. Przy maksymalnym obciążeniu opon da się jeździć – opony się niszczą , ale należy je wymienić raz na kilka sezonów. Przy zwiększonym obciążeniu stawów międzywyrostkowych też da się funkcjonować. Jednak stawy te niszczą się, zaczynają chorować i dawać objawy tej choroby. Tak zaczynają się zmiany zwyrodnieniowe stawów międzywyrostkowych kręgosłupa.

Większość Pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów międzywyrostkowych kręgosłupa uskarża się na ból oraz na ograniczenie zakresu ruchów kręgosłupa.

Ból nie jest specyficzny – jego charakter może się zmieniać w zależności od nasilenia stanu zapalnego oraz etapu choroby. Może być zogniskowany w jednym punkcie lub rozlany na całą okolicę lędźwi, może być punktowy ale może też promieniować najczęściej w kierunku pośladka, może mieć charakter ostry chociaż najczęściej jest chroniczny z okresami zaostrzenia.

W miarę rozwoju choroby dolegliwości bólowe, mniejsze lub większe, towarzyszą Pacjentowi przez większość czasu.

Chorobie zwyrodnieniowa dotyczy małych stawów łączących poszczególne kręgi i umożliwiających płynną ruchomość kręgosłupa i całego tułowia. Przy rozwoju tej dysfunkcji obserwujemy ograniczenie zakresu ruchomości tułowia. Pacjent ma najczęściej problem z pełnym wyprostem pleców – występuje dyskomfort i ból np. podczas przyjmowania pozycji stojącej po siedzeniu – oraz z ruchami skrętnymi tułowia.

Głównym celem leczenia jest obniżenie poziomu bólu i poprawienie możliwości normalnego funkcjonowania na co dzień.

Wykorzystujemy sonochirurgiczne zabiegi przeciwbólowe. Są to precyzyjne procedury, w czasie których neurochirurg widzi igłę do podania leku  na monitorze USG. Zabiegi sonochirurgiczne charakteryzują się bardzo wysoką precyzją i skutecznością przy bardzo niskim dyskomforcie dla Pacjenta. Część tych zabiegów coraz częściej zastępuje procedury operacyjne kręgosłupa.

Specjalnym zabiegiem, ze względu na duży efekt przeciwbólowy, jest zabieg kriolezji. Podczas tej procedury neurochirurg, pod kontrolą USG, wprowadza specjalną sondę w bezpośrednie sąsiedztwo nerwów, które odpowiedzialne są za dolegliwości bólowe Pacjenta. Za pomocą sondy zakończenie nerwu jest zamrażane – efektem jest brak odczuwania bólu. Jeśli choroba obejmuje większy obszar to zabieg ten można jednocześnie przeprowadzić na kilku poziomach kręgosłupa w czasie jednej sesji.

Po pozbyciu się dolegliwości bólowych Pacjent powinien znaleźć się pod opieką fizjoterapeuty. Dedykowane ćwiczenia i terapia manualna spowoduje zwiększenie czynnego zakresu ruchu pleców i zwiększenie możliwości ruchowych Pacjenta.